Het ligt nog vers in mijn geheugen. Maandagmorgen, iets te laat uit bed. Gauw opschieten voor de afspraak. Wat is dat sneeuw? Oké, en niet zo'n beetje ook. Met de veger krijg ik dit niet weg. Tjonge, het ligt tot aan de bumper van de auto, 30 cm hoog. Dat lukt dus niet vandaag. Het is wel een pracht gezicht, sprookjesachtig. En het is zo stil. Niemand kan weg.

Langzaam komen de mensen naar buiten. Ze hebben allemaal hetzelfde probleem, alleen de kinderen vinden het fantastisch, geen school! Heerlijk in de sneeuw spelen. Op de radio hoor je, dat men elkaar weer helpt, mensen worden vriendelijker en behulpzamer. Gek is dat, dat er eerst iets (on)natuurlijks moet gebeuren voordat mensen elkaar weer zien staan en met elkaar praten en aandacht voor elkaar hebben.

Vandaag is het alweer wat anders, het normale leven neemt weer zijn aanvang, zij het met hier en daar enige hindernissen.
In de wijk wordt hier en daar met elkaar gewerkt om het trottoir en de straat wat begaanbaarder te maken en velen gaan nog te voet.

Onze auto is uitgegraven en de shovel heeft de weg begaanbaar gemaakt. En toch zo'n dag ertussen door en je realiseert je wat meer waarde heeft dan jachten en vliegen. Je zou er bijna naar verlangen, om een week ingesneeuwd te zitten, om banden dichtbij weer aan te halen en je erop te bezinnen, dat wij eigenlijk niet zo veel kunnen zonder de genade en hulp van onze God.

Dat geld ook voor onze medemens en God rekent op ons dat wij hen helpen. Daarvoor schenkt hij ons liefde, kracht en vrede.